คุณพ่อของคุณไพบูลย์ คือ นาย หลั่น อรัญนารถและ คุณแม่ คือ นาง หยิ่น อรัญนารถ ได้เล็งเห็นว่าการทำการเกษตรนั้นสามารถทำได้โดยยั่งยืนเพราะพืชที่ปลูกจะให้ผลได้ทุกๆปี สามารถนำผลผลิตที่ได้นำไปขายแลกเงินมาเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว (สมัยนั้นเริ่มมีการใช้เงินเป็นตัวกลางในการแลกเปลี่ยน) จึงได้มีแนวคิดที่จะปลูกพืชชนิดอื่นๆขึ้นมานอกจากมังคุด แต่ยังคงความคิดเดิมของรุ่นที่ 1 ไว้ คือ “ปลูกเพื่อให้ลูกหลานกินก่อน เหลือจึงนำไปขาย” ท่านจึงได้เริ่มปลูกทุเรียนซึ่งเป็นทุเรียนพื้นบ้านซะเป็นส่วนใหญ่, ปลูกลิ้นจี่, แต่ก็ยังปลูกได้จำนวนที่ไม่เยอะมากเนื่องจากยังไม่มีเทคโนโลยีที่จะช่วยในการดูและรักษาผลผลิต การรดน้ำยังคงใช้แรงงานคนทั้งหมด

การขายผลผลิตก็ขายเอง อาจจะบอกได้ว่า “ปลูกเอง ขายเอง” โดยจะนำไปขายในตลาดตัวเมืองระยอง ได้เงินมาก็นำมาเลี้ยงดูครอบครัว นอกจากเงินที่ได้มาเลี้ยงครอบครัว ท่านยังได้สอนวิธีการทำการเกษตรให้กับรุ่นลูก โดยสมัยนั้นความรู้ในการทำการเกษตรไม่ได้มาจากหนังสือหรือจากการสอนของบุคคลอื่น แต่จะได้มาจากเพียงการลองผิดลองถูก ซึ่งบางครั้งก็ถูกบางครั้งก็ผิด องค์ความรู้จึงปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆเพื่อให้เหมาะสมกับการปลูกพืชแต่ละชนิด

สิ่งที่ได้มานั้นจำเป็นต้องแลกกับเวลาและความอดทนในการลองผิดลองถูก ถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ สวนคุณไพบูลย์คงไม่มีอายุยืนนานจนมาถึงปัจจุบันได้