เมื่อลูกๆของคุณไพบูลย์เรียนจบกันหมดทุกคน จึงได้คิดที่จะแก้ไขปัญหาพ่อค้าคนกลางซึ่งเห็นว่าเกิดความไม่ยุติธรรมทั้งกับชาวสวนและผู้บริโภค จึงได้นำความรู้ที่เรียนมา มาต่อยอดการทำสวนให้เป็นในเชิงธุรกิจที่ได้ผลมากขึ้น เพราะเห็นว่าสินค้าของที่สวนก็มีจุดเด่นไม่แพ้สินค้าที่อยู่ในท้องตลาด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทุเรียนนกกระจิบ ที่ทุกคนลงความเห็นแล้วว่าขายได้ราคาแน่นอน โดยเริ่มจากแนวคิดแรกคือ “เราต้องเข้าหาผู้บริโภคโดยตรง” เพื่อเป็นการตัดปัญหาพ่อค้าคนกลาง จึงได้นำสินค้าไปขายที่ กรุงเทพมหานครซึ่งเป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุด ครั้งแรกนำไปขายที่ห้างเสรีเซนเตอร์ การที่นำทุเรียนนกกระจิบไปวางขายเฉยๆคงไม่มีใครซื้อเพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้จัก ไม่เคยกิน ดังนั้นกลยุทธ์คือให้คนที่เข้ามาถามชิมทุกคน เมื่อผู้บริโภคได้ชิมแล้วติดใจแทบจะทุกคนเพราะรสชาติที่อร่อยหวานมัน ตอนนั้นขายได้ในกิโลกรัมละ 120 บาท ซึ่งเป็นราคาที่น่าพอใจมาก นอกจากทุเรียน นกกระจิบแล้ว เรายังนำสินค้าตัวอื่นๆไปขายด้วย เช่น ทุเรียนหมอนทอง, ทุเรียนหลงลับแล, มังคุดร้อยปี, มะยงชิด, เงาะโรงเรียน, ลองกอง แต่สิ่งที่สำคัญเราจะไม่ซื้อผลไม้ของสวนอื่นมาขายและเราจะเน้นคุณภาพที่สูง เพื่อให้ลูกค้าเกิดความพึงพอใจมากที่สุด ลูกค้าจะได้มาซื้อของเราอีก

การนำผลผลิตไปขายที่ห้างเสรีเซนเตอร์ ทำได้อยู่ 3 ปี ก็เกิดปัญหาอย่างหนึ่งขึ้น คือ การที่ค่าเช่าแผงขายเพิ่มขึ้นทุกปีและค่าขนส่ง ค่าเดินทาง ไปซึ่งเป็นต้นทุนที่เพิ่มขึ้นมาก จึงทำให้ต้องกลับมาคิดว่าเราจะทำอย่างไรดีที่จะลดต้นทุนตรงนั้น แต่เรายังสามารถพบกับผู้บริโภคโดยตรงได้อยู่ แนวคิดการทำ การเกษตรแบบ “ท่องเที่ยวเชิงเกษตร” จึงเริ่มขึ้น